روز ۱۲ دسامبر یعنی شش روز پس از مرگ نلسون ماندلا، به سفارت افریقای جنوبی در پاریس رفتم. سفارت افریقای جنوبی در خیابان کنار رودخانه ی سن، به نام «اورسی» واقع شده است، و کمابیش در صد متری وزارت خارجه فرانسه قرار دارد.
مسیر خانه تا سفارت را با دوچرخه پیمودم و همچنانکه در خیابان اورسی به دنبال پلاک مورد نظر بودم، به ناگاه با دیوار سنگی سیاهی روبرو شدم که گلباران شده بود. درست فهمیده بودم. همانجا بود.
شاخه های گل بر روی دیوار و کنار دیوار در کنار عکس های جوانی تا کهنسالی ماندلا ، موج میزد، که توجه همگان را جلب می کرد. برخی از رهگذران، تاملی می کردند و می رفتند و برخی دیگر که گردشگر بودند و دوربین به دست، چند عکسی می گرفتند. ولی کسی را ندیدم که به درون سفارت برود.
داخل شدم. گفتم برای نوشتن در دفتر یادبود ماندلا آمده ام. در را بگشود و من وارد لابی شدم. یک دیوار در روبروی خود یافتم با عکس های بسیار از ماندلا به دیوار، و یک عکس قاب شده روی میزی با روکش سفید، و پرچمکی کنارش، و دفتری در جلویش، و صندلی ای برای نشستن و نوشتن.
اتاق کوچک دیگری بود که یک میز کوچک با قاب عکسی از ماندلا در آن بود و دو پرچم در دو طرفش و شمعی در کنارش، و دفتری مشابه و خودکاری مشابه.
پشت هر دو میز نشستم و در هر دو دفتر نوشتم. کمی هم عکس گرفتم. آن مدت که من آنجا بودم، کسی نیامد. دفترها هم خالی بود. پیام های نوشته شده ی پیش از پیام من، تاریخ دیروز را داشت. صفحه ای به پیش ورق زدم، تاریخ دو روز پیش را داشت.
یک حس تنهایی داشت آنجا. غمگین بود. مهجور بود.
بیرون آمدم، باز مشغول عکس گرفتن از گلهای کناره بیرونی دیوار سفارت بودم. کسی کاغذی نوشته بود : تو یک فرشته ای. در آرامش به آسمان بازگرد. اشک از چشمانم جاری شد.
مهدی شادکار
۱۲ دسامبر ۲۰۱۳
پاریس
مسیر خانه تا سفارت را با دوچرخه پیمودم و همچنانکه در خیابان اورسی به دنبال پلاک مورد نظر بودم، به ناگاه با دیوار سنگی سیاهی روبرو شدم که گلباران شده بود. درست فهمیده بودم. همانجا بود.
شاخه های گل بر روی دیوار و کنار دیوار در کنار عکس های جوانی تا کهنسالی ماندلا ، موج میزد، که توجه همگان را جلب می کرد. برخی از رهگذران، تاملی می کردند و می رفتند و برخی دیگر که گردشگر بودند و دوربین به دست، چند عکسی می گرفتند. ولی کسی را ندیدم که به درون سفارت برود.
داخل شدم. گفتم برای نوشتن در دفتر یادبود ماندلا آمده ام. در را بگشود و من وارد لابی شدم. یک دیوار در روبروی خود یافتم با عکس های بسیار از ماندلا به دیوار، و یک عکس قاب شده روی میزی با روکش سفید، و پرچمکی کنارش، و دفتری در جلویش، و صندلی ای برای نشستن و نوشتن.
اتاق کوچک دیگری بود که یک میز کوچک با قاب عکسی از ماندلا در آن بود و دو پرچم در دو طرفش و شمعی در کنارش، و دفتری مشابه و خودکاری مشابه.
پشت هر دو میز نشستم و در هر دو دفتر نوشتم. کمی هم عکس گرفتم. آن مدت که من آنجا بودم، کسی نیامد. دفترها هم خالی بود. پیام های نوشته شده ی پیش از پیام من، تاریخ دیروز را داشت. صفحه ای به پیش ورق زدم، تاریخ دو روز پیش را داشت.
یک حس تنهایی داشت آنجا. غمگین بود. مهجور بود.
بیرون آمدم، باز مشغول عکس گرفتن از گلهای کناره بیرونی دیوار سفارت بودم. کسی کاغذی نوشته بود : تو یک فرشته ای. در آرامش به آسمان بازگرد. اشک از چشمانم جاری شد.
مهدی شادکار
۱۲ دسامبر ۲۰۱۳
پاریس
پ.ن. : عکسها را با موبایل گرفتم و در اینستاگرام گذاشتم.
گزارش عکس از این حضور :
0 نظرات:
Post a Comment